Paus Franciscus in België: Reacties van Pax Christi

Reacties bij het bezoek van paus Franciscus aan ons land vanuit Pax Christi

Cléo Rosseneu, stafmedewerker Ecokerk Nationaal, jongere, lid van Werkgroep Spiritualiteit:

Het voelde ietwat bevreemdend maar had voor mij iets inherent logisch en troostrijks; om zoveel jongeren van allerlei pluimage te zien wandelen van gebedsmomenten door naar eetkraampjes naar live concerten. Een goth naast een pastelkleurig type boekenwurm naast een student strak in het pak- Elk verlangt op hun eigen manier naar de boodschap van hoop die langs alle kanten wilde klinken op het Hope Happening event. En elk gaan ze daar op hun eigen manier mee om. Hoop is als goddelijke deugd alvast net zo kleurrijk en veelzijdig.

Heidi De Deken, vrijwilliger:

Er borrelt een blijvende vreugde en hoop op in mijn hart omwille van de compassievolle menselijkheid van de paus in de ontmoeting met elke andere mens: slachtoffer van misbruik, zingend kind uit het koor, mens behorend tot de lgbtqi+, de koningin, de rector van de KUL, de massa jongeren of...

Koenraad Depauw, manager Pax Christi ad interim:

Ik was hoopvol en verwonderd over de oproep van de paus voor een inclusieve Kerk. Daarna was ik teleurgesteld door de harde uitspraken die hij over de abortuswetgeving zou hebben gedaan.

Jef Vlaminckx, bestuurslid, voorzitter Werkgroep Israël-Palestina:

In een oase van samenhorigheid werd vier uur lang de buitenwereld vergeten. Paus Franciscus lenigde de noden van de genodigden aan de tafel van de Heer: de hongerige werd gevoed door het woord , de dorstige werd gelaafd aan de ware bron van het leven, diep geslagen wonden werden geheeld en zieken keerden gezalfd huiswaarts. De vrede van Christus was met ons en al werd in vele talen gesproken, iedereen vatte het geheel, het heilige: Pax Christi door Jezus.

Lizette Stiers, vrijwilliger:

Wat mij vooral bijgebleven is de spontaneïteit  van Paus Franciscus en zijn vrijheid van spreken.

Jo Hanssens, oud-voorzitter en vrijwilliger:

De paus heeft goed opgemerkt dat, anders dan op zijn vorige reizen, wij in een geseculariseerde samenleving leven. Verbinding en openheid nastreven blijft toch ook nu onze roeping als christen. Tegelijkertijd behield hij die onverminderde aandacht voor de zwakkeren en rechtelozen; hij ontmoette vluchtelingen en mensen in armoede, ontbeet samen met daklozen in St. Gillis en is afgezakt naar de jongerenhappening na een lange dag. En hij is, volgens hun getuigenissen, een echt luisterend oor geweest voor de overlevers van misbruik. Tenslotte is het aan ons om inderdaad als land bij conflict die brugfunctie in dialoog als vredesbouwer op te nemen.