Meer dan 20 jaar Ambassadeurs voor de Vrede

Elk jaar huldigt Pax Christi Vlaanderen twee personen en/of organisaties als 'Ambassadeur voor de Vrede'. Met deze titel zetten wij hun volgehouden inspanningen voor vrede, verbondenheid en respect voor de mensenrechten in het licht. 

De titel Ambassadeurs voor de Vrede werd voor het eerst uitgereikt in 1999. Vandaag 20 jaar verder vroegen we aan enkele Ambassadeurs voor de Vrede om samen met ons terug te blikken. 

Laat je inspireren met deze video's

De ambassadeurs

Een overzicht, van 1999 tot nu.

1999

Piet Chielens startte in 1992 met de jaarlijkse Vredesconcerten Passendale. Hij werkt daarvoor samen met een brede schare van kunstenaars en muzikanten uit binnen- en buitenland om geweld aan te klagen en onverschilligheid te doorbreken. Piet is ook de drijvende kracht achter het nieuwe museum In Flanders Fields te Ieper.

Tetty Rooze maakt zich verdienstelijk voor het sociaal werk binnen de Protestantse Kerk te Antwerpen. Zij vangt vluchtelingen op en verleent hen juridisch advies. Met veel creativiteit helpt zij zoeken naar onderdak en scholen voor mensen zonder papieren.

2000

Professoren Roger Burggraeve, Johan De Tavernier en Didier Pollefeyt en de toenmalige assistent Bart Verbesselt van het Centrum voor Vredesethiek van de K.U.Leuven krijgen een bekroning voor hun fundamenteel onderzoekswerk rond bijbel en vrede, ethiek en passie, godsdienst en fundamentalisme, levensbeschouwing en tolerantie, godsdienst en nationalisme, wraak, vereffening, vergeving en verzoening.

Jozef en Tilly Hertsens – De Maesschalck uit Sint-Niklaas zetten zich al jarenlang in voor een menselijker opvang van vluchtelingen en mensen zonder papieren. Zij doen dit o.m. via Welzijnsschakels en met hun eigen centrum VLOS (Vluchtelingen Onthaal Sint-Niklaas).

2001

WIDA of de Werkgroep Interreligieuze Dialoog Antwerpen werkt aan ontmoeting en dialoog tussen groepen met uiteenlopende levensbeschouwingen. In het zicht van de aanslagen van 9/11 en de groeiende onverdraagzaamheid geven wij met de ambassadeurstitel dit initiatief dat de muren tussen culturele en religieuze groepen wil slopen graag een extra steuntje in de rug.

2002

Jef De Loof, stichter en voorzitter van de vzw Artsen voor vrede en het Vredeshuis in Aalst zet zich als arts consequent en blijvend in tegen de waanzin van kernwapens. Hij richtte voorts in Aalst een ontmoetingshuis in waar diverse vredesthema’s besproken worden.

De bewoners en bezieler Rik Beernaert van het dienstencentrum Ter Dreve in Brugge tonen in de praktijk dat ook mensen met een ernstige mentale handicap zich actief kunnen inzetten voor de kunst van het vredevol samenleven.

2003

Mohammed Achrak hielp ondanks het grote persoonlijke verdriet mee de spontane volkswoede na de moord op zijn zoon te bedwingen, en de menigte in de straten van Borgerhout te bedaren.

Nationaal en internationaal actieve vredeswerkster Pat Patfoort is een geoefende Meerder-Minder-experte. Met de vzw De Vuurbloem zet ze al jarenlang de theorieën van geweldloze conflicthantering om in praktische trainingen.

2004

Linda Delva, lid van de integratieraad Limburg, zet zich samen met de andere mensen van het Limburgs Vluchtelingen Platform al jarenlang in voor vluchtelingen. Sociaal werkster van opleiding heeft zij oog voor mensen die in onze maatschappij om allerlei redenen – soms een tijdlang – uit de boot vallen.

Voor moeder aarde (met directeur Pol D’Huyvetter)  is een pluralistische milieu-organisatie die de banden tussen het milieu enerzijds, mensenrechten en conflicten anderzijds benadrukt en aandringt op internationale samenwerking. De organisatie gebruikt onderzoek, sensibilisatie, politiek lobbywerk en geweldloze actie als hefbomen in hun streven naar vrede.

2005

Zuster Virginie Vanhaecke en de zustergemeenschap Mechelen-Overijse hebben het lokale netwerk van Pax Christi Mechelen mee helpen opbouwen. Zij zetten zich al jarenlang in voor de vrede door hun actieve betrokkenheid in de Werkgroep integratie Vluchtelingen.

De organisatie Advocaten Zonder Grenzen (directeur Peter Van der Auweraert) tracht door middel van acties m.b.t. justitie bij te dragen aan een meer rechtvaardige en solidaire wereld. Ze vestigen hun aandacht op de bescherming en promotie van de fundamentele rechten van individuen en bevolkingsgroepen.

2006

Jennie Vanlerberghe krijgt de titel voor haar boeken “Kroniek van Onmacht” en “Van Antwerpen naar Jezuzalem, waarin zij de wezenlijke vredesthema’s van haat en liefde, racisme en verontwaardiging beschrijft. In Afghanistan richtte zij,  met een bijzonder oog voor gendergelijkheid, het ondertussen beroemde vrouwenhuis Istalif op.

Mark Joly en Bernard de Cock worden bekroond voor hun sterke, artistieke bijdrage rond muziek en vrede. Zij brachten o.m. “De toon van het begin. Liederen van ommekeer en tegenstroom” en “De scala van de vrede. Zingen op hoop van zegen” op CD uit, beide het gevolg van een langdurige samenwerking aan de mooie spirituele vredeszang.

2007

Minderbroeder Luc Vansina, gangmaker van het hoogstaand Congo-colloquium in het Egmontpaleis (december 2007), zet zich al jaren geëngageerd in voor het vredeswerk in het gebied van de Grote Meren, o.a. met de medische ngo Memisa.

Echtpaar Magda Van Damme en Etienne De Jonghe zettten zich al decennia in voor het vredeswerk. Magda Van Damme gaf jarenlang les in Rwanda en was gastvrouw voor honderden genodigden van Pax Christi International. Etienne De Jonghe leidde gedurende 30 jaar Pax Christi International en gaf op 4 november 2007 de fakkel door aan gewezen president van Haïti Claudette Werleigh.

2008

Daniel Alliet, pastoor van de Brusselse Begijnhofkerk, ontfermt zich met niet aflatende energie over mensen mét en zonder papieren, mensen van ver en van nabij – maar allen delend in hetzelfde lot: mensen op zoek naar onderdak. Aan zijn gastvrije tafel en in zijn hart is er voor hen altijd plaats, want, aldus Alliet, “een mens in nood moet geholpen worden. Niet straks, maar nu. Direct.”

Within Without Walls met inspirator Jan De Cock wordt gelauwerd om de vele inspanningen die zij leveren voor een menswaardiger bestaan voor gedetineerden. De dialoog- en werkgroep rond gevangenen, slachtoffers, ex-gevangenen en maatschappij nodigt mensen uit om “anders” te kijken naar straf en gestraften.

2009

Kunstenares en lerares Lieve Gelders zet zich al meer dan 25 jaar in voor vrede en gerechtigheid, o.m. via Pax Christi Limburg. Zowel op artistiek als op menselijk en spiritueel vlak roept zij op tot een aandachtig beleid voor de weerloze mens, en in het bijzonder voor mensen met een handicap.

Professor politieke wetenschappen en internationale betrekkingen aan de Universiteit Antwerpen Tom Sauer krijgt de titel voor zijn sterk onderbouwde standpunten rond actuele vraagstukken m.b.t. vrede, veiligheid en – vooral nucleaire – ontwapening. Hij bracht recent de op Belgisch en Europees grondgebied gestationeerde kernwapens opnieuw onder de aandacht.

2010

Radiojournalist Guy Poppe bericht al jarenlang kritisch en geëngageerd over het door oorlog en conflicten geplaagde Congo. De mensenrechten speelden in zijn reportages altijd een centrale rol. Met zijn bekroning willen wij ook alle andere journalisten die kwaliteitsvolle berichtgeving met oog voor de mens in hun engagement steunen.

Solidariteitskoor Frappant overstijgt met haar muzikale werk in verschillende talen en stijlen menige culturele barrière. Door hun muziek bouwen zij mee aan een warmere samenleving met respect voor culturele verschillen. Zoals de meesten solidariteitskoren levert hun geëngageerde muziek bouwstenen voor de vrede.

2011

Christine Van Den Wyngaert weet als rechter voor het Joegoslavië-tribunaal en het Internationaal Strafhof in Den Haag als geen ander hoe verraderlijk snel situaties kunnen keren, en hoe landen en regio’s van een toestand van verstandhouding naar confrontaties en regelrechte oorlog kunnen evolueren. Zij trekt sinds jaren mee aan de kar tegen onverdraagzaamheid, demagogie en diverse uitingen van haat, en voert een pleidooi voor een open, sterke en betrokken samenleving, waarin elke burger, ongeacht zijn gelijkenissen of verschillen, tot zijn recht kan komen.

Gie Deboutte is voorzitter en bezieler van het “Vlaams Netwerk Kies Kleur tegen Pesten”. Deze organisatie brengt verenigingen, waaronder Pax Christi Vlaanderen, samen voor overleg rond preventie en aanpak van pesten. Als sinds zijn loopbaan als leraar gaat hij in de clinch met grensoverschrijdend en asociaal gedrag, en werkt hij methodieken uit voor preventie van pesten. Met het “Vlaams Netwerk Kies Kleur tegen Pesten” biedt hij weerwerk tegen een niet te onderschatten probleem dat jaarlijks meer dan 30.000 schoolleerlingen treft, soms met nefaste gevolgen. Tijdens “de Vlaamse Week tegen het Pesten” zet hij het pestthema jaarlijks bij het brede publiek op de kaart en bekroont het Netwerk ook telkens scholen die een degelijk plan van aanpak tegen pesterijen uitwerkten.

2012

Rudi Vranckx is al jaren een vertrouwd gezicht op het kleine scherm. Al jaren ook staat hij garant voor een genuanceerde buitenlandberichtgeving – vaak vanuit het woelige Midden-Oosten – die zonder drang naar sensatie duiding geeft bij vaak bijzonder complexe situaties. Een berichtgeving waarin hij de mens in het conflict nooit uit het oog verliest, en waarin hij getuigenissen brengt met respect voor de gevoeligheden die leven in de regio’s die hij belicht.

Hand in Hand tegen racisme werd geboren uit de verzetsbeweging tegen kernwapens in de jaren ’80 en heroriënteerde zich in de jaren ’90 tot een organisatie die strijdt tegen discriminatie en racisme. Met hun affichecampagnes tegen racisme en voor samenhorigheid en gelijke rechten voor àlle inwoners van ons land, gingen zij letterlijk en figuurlijk tot het straatbeeld behoren. Zo waren zij  één van de initiatiefnemers van de alom gekende “Zonder haat straat”-campagne.

Majd Khalifeh is de eerste jongerenambassadeur van Pax Christi Vlaanderen. Hij werd verkozen uit drie kandidaten, via een poll op Facebook. Majd is een Palestijn die in België woont. Begin 2012 trok hij, na vele omzwervingen in het Midden-Oosten, voor het eerst naar Palestina en Israël om er zijn grootvader te zoeken. Majd is staatloos, omdat hij geboren is als vluchteling. Officieel heeft hij dus “geen roots, en geen vaderland”. Voor het programma Vranckx maakte hij Stateless, een film over dit statuut en over de Palestijnse vluchtelingenkwestie.

2013

Muzikant, auteur en beeldhouwer Willem Vermandere schreef van in het begin van zijn carrière behalve treffende en minzame liedjes over “gewone” mensen en alledaagse dingen ook beklijvende chansons over de Grote Oorlog en de Westhoek, waarin hij de gruwel en de absurditeit van oorlog poëtisch verwoordt. Maar zijn oeuvre telt ook actuele, maatschappijkritische songs die de schaduwzijden in onze samenleving belichten. Denk maar aan “Bange Blanke Man”.

Als leerkracht in het basisonderwijs ondervond Jaklin Laporte hoe belangrijk het is om (moeilijke) kinderen een écht luisterend oor te bieden. Zij zette met haar collega’s de “Pestjuffen” op, een team dat pestgedrag tegengaat door kinderen de mogelijkheid aan te reiken om hun angsten en woede te uiten. Ook na haar pensionering biedt Jaklin ouders, leerkrachten, studenten van de lerarenopleiding en andere geïnteresseerden vormingen en technieken aan om op een geweldloze manier, met respect voor de andere, te communiceren om tot een duurzaam resultaat te komen.

2014

Vrouwen in ‘t Zwart is een wereldwijd netwerk van vrouwen dat zich inzet voor een rechtvaardige vrede en tegen oorlog, militarisme, discriminatie, homofobie, racisme, onrechtvaardigheid en alle vormen van geweld. De groep van Vrouwen in ’t Zwart Leuven houdt wekelijks een geweldloze actie in Leuven. De vrouwen voeren actie door middel van “STILLE” wakes. Stilte kan namelijk véél luider  klinken dan zoveel woorden die niet gehoord worden. Zij kleden zich in het zwart, als teken van rouw voor alle slachtoffers van geweld, discriminatie, vernietiging van mensen en natuur. Bij deze feministische acties wordt het traditioneel passieve rouwen voor de oorlogsdoden uitgebreid tot een krachtig verzet tegen de logica van oorlog en geweld. Vrouwen in ‘t Zwart Leuven is ook één van de initiatiefnemers van het Platform voor Vrede in Oekraïne, dat oproept tot een onderhandelde oplossing op basis van respect, luisterbereidheid en geweldloosheid.

Oona Wyns voerde met “Neen tegen pesten” een facebookcampagne tegen pestgedrag. Ze zette die stap als antwoord op de zelfdoding van de 13-jarige Keano in 2013. Uit zijn afscheidsbrief bleek dat (cyber)pesten één van de redenen was voor zijn dramatische beslissing. Deze gebeurtenis greep Oona, een 17-jarige scholiere uit Bredene, zo sterk aan dat ze actie ondernam. Haar facebookpagina “Neen tegen pesten”, een antipestpagina voor & door jongeren, heeft ondertussen meer dan 2300 likes. Ze sprak in klassen over cyberpesten en gaf op 12 september 2014 een ‘fuif voor verdraagzaamheid’. Ondertussen zoekt ze ook verder naar nieuwe manieren om pesten bij haar op school (en erbuiten) aan te pakken, zoals een systeem van buddy’s. Oona Wyns is de tweede jongerenambassadeur van Pax Christi Vlaanderen.

2015

Johan Swinnen had een lange diplomatieke loopbaan, onder meer in de Grote Meren-regio. Tijdens zijn ambassadeurschap in Rwanda en Congo speelde België een voortrekkersrol in de internationale gemeenschap. In Rwanda leverde Swinnen vóór het uitbreken van de genocide grote inspanningen om het vredesproces op de rails te houden. In Congo was hij één van de internationale trekkers van het vredesproces dat leidde tot de eerste democratische verkiezingen in 2006. Sinds zijn pensionering zet hij als ere-ambassadeur zijn engagement met veel vuur verder. Politiek, middenveld en universiteiten doen een beroep op zijn expertise en ervaring op het vlak van conflictpreventie, vredesopbouw en democratisering in Centraal-Afrika. Via interviews, publicaties, lezingen en debatten blijft hij een betekenisvolle bijdrage leveren aan het debat over het Belgisch Afrikabeleid. Sinds april 2015 is Johan Swinnen voorzitter van IPIS (International Peace Information Service).

Het engagement van Johan Swinnen steunt ook in grote mate op zijn echtgenote Mieke Standaert. Veel mensen die in en rond Congo werkten of nog werken hebben vanuit de werksituatie geregeld contact gehad met beiden. Mieke stond voor meer dan 100% achter het werk van haar man, die een aantal zeer problematische dossiers heeft gehad. Zij kon in moeilijke en delicate situaties een verfijnd evenwicht brengen tussen het zakelijke en menselijke aspect binnen de diplomatieke wereld. Mieke steunde ook veel sociale projecten en bezocht regelmatig verschillende sociale centra in Kinshasa en in het binnenland van Congo.

De burgerbeweging Hart boven Hard bracht op een jaar tijd duizenden burgers samen die zich door de band misschien niet makkelijk laten samenbrengen. De beweging groeide uit de samenwerking van een aantal kunstenaars en mensen uit de sociale sector. Op initiatief van cultuurjournalist Wouter Hillaert en uitgever Hugo Franssen werkten burgers en vertegenwoordigers uit diverse sectoren samen om een gezamenlijk, positief antwoord te bieden op de harde maatregelen en de koele cijfers die in de officiële beleidsplannen naar voor werden geschoven. Dat resulteerde in een alternatieve septemberverklaring, die oproept tot een warmere en meer solidaire samenleving. De verklaring werd door 17.000 burgers en bijna 1500 organisaties ondertekend. Op 29 maart 2015 lieten 20.000 betogers hun stem en hun tien hartenwensen (voor solidariteit, waarde boven winst en zuurstof voor mensen) luid klinken in een uitgeregende maar des te kleurrijke en moedgevende Grote Parade door Brussel.

2016

Jessika Devlieghere & Shadi Zmorrod richtten in 2006 de Palestijnse Circusschool op. Shadi komt uit de theaterwereld, Jessika werkte voor de Noord-Zuiddienst van de stad Leuven en voor ngo’s in Ecuador en in Palestina. De school leert kinderen en jongeren circuskunsten aan als artistiek en expressief medium en versterkt zo hun ontwikkeling tot creatieve en constructieve actoren in een samenleving waar bezetting en geweld tot de dagelijkse realiteit behoren. Het centrum van de circusschool ligt in Bir Zeit bij Ramallah, maar de werking breidt zich uit over de West Bank.

Peter Peene is de initiatiefnemer en coördinator van ‘Wakker voor vrede. Vredeswakes 2014-18’. In die periode worden in de Sint-Pauluskerk van Langemark jaarlijks drie grote wakes georganiseerd, telkens rond een bepaald aspect van vrede, verzoening en conflicthantering. De voorbije wakes trokken 600 tot 800 aanwezigen. Het opzet van Wakker voor vrede: de verontwaardiging om onrecht, oorlog en geweld omzetten in een geïnspireerd en daadwerkelijk vredesengagement. Met Peter Peene bekroont Pax Christi Vlaanderen meteen ook een grote groep vrijwilligers die zich elke editie opnieuw inzetten voor een unieke, complete viering, met bewogen getuigenissen, diepgaande lezingen en bezielde muzikale inbreng.

Babs Mertens is de derde jongerenambassadeur. Zij zet zich al enkele jaren in voor Syrische vluchtelingen. Haar inspiratie vond zij bij de Italiaanse pater Paolo Dall’Oglio, die in Syrië leefde en werkte. Nadat Dall’Oglio in 2013 werd ontvoerd en nog steeds vermist blijft, hield Babs de herinnering aan hem levend met verschillende stille wakes. Daarin vroeg zij ook aandacht voor Syrische vluchtelingen. Op 25 oktober 2016 ontving Babs Mertens samen met Marc Colpaert de Prijs voor het Religieuze Boek voor hun vertaling van ‘Uit liefde voor de islam’, een boek waarin Dall’oglio neerschreef hoe hij bleef geloven in de verbondenheid tussen moslims en christenen.

2017

Kristin Verellen (samen met Circles – We have the choice) en Mohamed El Bachiri worden door Pax Christi Vlaanderen samen gehuldigd voor de diepmenselijke en inspirerende weerbaarheid waarmee zij een antwoord boden en bieden op de aanslagen van 22 maart 2016. Zij verloren in metrostation Maalbeek allebei hun levenspartner. 

Mohamed El Bachiri begon als reactie op het verlies van zijn vrouw Loubna met een ‘jihad van liefde’, een even moedig als ontwapenend pleidooi voor liefde en verbondenheid als geweldloos wapen tegen haat en wrok. Hij bracht deze boodschap bij herhaling uit: bij een TED Talk in Hilversum, kort daarop in ‘De Standaard’ van 10-11 december 2016 en ook rond kersttijd op de Afspraak bij Canvas. Met de hulp van David Van Reybrouck werd zijn pleidooi in een inspirerend boekje gegoten, dat ondertussen in meerdere talen is vertaald en verspreid.

Kristin Verellen kwam tot een gelijkaardige boodschap van inclusie en dialoog na het verlies van haar man Johan Van Steen in de aanslagen. Twee maanden na de aanslagen hield zij een opmerkelijke toespraak in het koninklijk paleis, waar zij zei: “We hebben de keuze. Of we stappen in de neerwaartse spiraal van geweld die geweld oproept. Of in de opwaartse spiraal die liefde ontketent”. Zij bouwde samen met een groep vrienden en gelijkgezinden ‘Circles – We have the choice’ uit: cirkels waarin de deelnemers, mens naast mens, verwonding en verwondering delen, in woorden, beelden, muziek en stilte. Met dit vrijwillig burgerinitiatief willen zij een antwoord bieden op veel vragen die opborrelen in een wereld waar verharding, polarisering, extremisme, blind geweld en terreur tot traumatiserende situaties kunnen leiden, en tegemoetkomen aan de grote nood aan verbinding. Tegelijk vormen de interculturele Cirkels een oproep tot verdraagzaamheid en verzoening.  

Christophe Busch, directeur van Kazerne Dossin, studeerde Criminologische Wetenschappen in Gent en later Holocaust- en Genocidestudies in Amsterdam. Hij legt, onder meer door zijn studiewerk rond polarisering, radicalisering en gewelddadig extremisme, nieuwe accenten in een thematiek die onze samenleving, in het bijzonder na de aanslagen in het Joods museum, in Parijs en in Zaventem en Maalbeek, bezighoudt en naar fundamentele antwoorden doet zoeken.Christophe Busch volgde in 2016 Herman Van Goethem op als directeur van de Kazerne Dossin. Vanuit dit gebouw werden tijdens de Tweede Wereldoorlog duizenden Joden, zigeuners en verzetsstrijders naar de nazivernietigingskampen gedeporteerd. In de eerste plaats wil Kazerne Dossin een historisch museum blijven, maar daarnaast wil zij ook kritisch wijzen op mechanismen die leiden tot schendingen van de mensenrechten. Het Dossin-museum en zijn programma zijn daardoor een waardevol en noodzakelijk instrument in vredeseducatie en vorming van burgerzin. 

2018

Bleri Lleshi, politiek filosoof, auteur en docent aan de Hogeschool UCLL, kwam op zijn 18de van Albanië naar België. Na zijn studies aan de VUB ging hij aan de slag als jongerenwerker in Brussel. Bleri Lleshi geniet in Vlaanderen en Brussel veel bekendheid voor zijn bevlogen lezingen en getuigenissen. Daarin koestert hij actieve hoop, liefde en slagvaardig engagement als krachtige antwoorden op onrecht, onverschilligheid en verharding in onze samenleving, als een vorm van burgerlijk verzet tegen het creëren van angst en wantrouwen. Die boodschap vinden we ook terug in zijn columns en boeken: Liefde in tijden van angst en Inaya, brief aan mijn kind. Eerder dit jaar beschreef hij in De kracht van hoop hoe Martin Luther Kings geweldloze maar resolute strijd voor burgerrechten voor de Afro-Amerikaanse bevolking van de VS ook 50 jaar na diens dood nog een even sprekende bron van inspiratie kan zijn voor de mensenrechtenactivisten van hier en nu.

Mariame Keita wordt de vierde Jongerenambassadeur voor de Vrede van Pax Christi Vlaanderen. In Leuven richtte zij mee Kabinet J op, een jongerenraad met een “nieuwe generatie stadsmakers die Leuven met straffe ideeën en acties omvormen tot dé jongerenstad van Vlaanderen”. In 2017 en 2018 was zij een van de twee jongerenvertegenwoordigers van Vlaamse Jeugdraad bij de Verenigde Naties. Zij behartigde er de belangen van Vlaamse kinderen en jongeren op het vlak van duurzame ontwikkeling, en informeerde en betrok jongeren van hier bij een hele reeks activiteiten. Mariame werd tijdens haar studies getroffen door de ongelijkheid in de samenleving en de bijzonder zwakke afspiegeling van diversiteit in het hoger onderwijs. In haar speech voor de VN in New York en haar lezingen in Belgische (hoge)scholen bracht ze die issues steevast ter sprake, en zij blijven haar ook na haar VN-opdracht motiveren. De eerlijke en kritische manier waarop Mariame Keita oproept tot een grotere diversiteit in het onderwijs én haar open, verbindende houding tegenover andere, soms negatieve meningen, vallen daarbij op.

2019

Brigitte Herremans’ passie voor de rijke geschiedenis en cultuur van het Midden-Oosten, en voor de mensen die er wonen, leidde haar naar studies Oosterse Talen en Culturen (Arabisch en Bijbels Hebreeuws) en Internationale Politiek. In haar latere jobs, o.a. tussen 2002 en 2017 beleidsmedewerker rond het Midden-Oosten bij Pax Christi Vlaanderen en Broederlijk Delentoonde zij zich een open en innemende gesprekpartner, altijd ingetogen en luisterbereid. Haar manier van kijken en spreken getuigt van een verlangen om de conflicten in het Midden-Oosten te doorgronden en zo genuanceerd mogelijk te duiden. Respect voor het internationaal recht fungeert daarbij als permanent richtsnoer. Die houding maakte dat zij goede relaties kon aanknopen met beleidsmensen en journalisten, met mensenrechtengroepen en activisten in de betreffende regio, maar dat zij ook een graag geziene begeleidster was van vele vredestochten en missies naar Israël-Palestina. Haar kritische houding ten opzichte van de politieke gang van zaken in Israël en het Midden-Oosten wordt gevoed door een grote liefde voor de regio. 

Artsen Zonder Grenzen zette zich de afgelopen jaren, naast hun andere medische interventies in conflict- of rampgebieden, in voor zoek- en reddingsoperaties op de Middellandse Zee. Zij redden er samen met andere ngo’s ondertussen duizenden mensen die via Libië – waar zij worden blootgesteld aan foltering, uitbuiting, seksueel geweld en willekeurige detentie – vluchten voor oorlog of een mensonwaardig lot in hun thuisland. Ondanks zware tegenwerking van Europese landen die de humanitaire acties op zee criminaliseren en blokkeren, zette de organisatie haar acties tegen wat zij “de normalisering van een wraakroepend beleid” noemt, verder. Artsen Zonder Grenzen blijft er tijdens hun reddingsoperaties telkens op wijzen dat de Europese regeringen door hun criminele, passieve houding verzaken aan hun verantwoordelijkheid en dat politici bewust de ogen sluiten voor de humanitaire crisis in Libië en op zee. De organisatie blijft met haar zoek- en reddingsoperaties trouw aan haar missie: mensen helpen die niet de medische en humanitaire hulp krijgen die ze nodig hebben. 

2020

Hans Claus is gevangenisdirecteur van de gevangenis van Oudenaarde en bezieler van vzw De Huizen. De Huizen streeft naar “kleinschalige, gedifferentieerde detentievormen op maat, die beter verankerd en geïntegreerd zijn in het maatschappelijk weefsel”. Met De Huizen wil hij een constructief antwoord bieden op zijn eigen vaststellingen en die van vele experts mét hem; nl. dat het huidige strafsysteem op vele vlakken faalt. Ook stond hij aan de wieg van de 'Verklaring van 30 november', een verklaring met zes krijtlijnen voor een leefbare wereld.

Mohamed Barrie, Jongerenambassadeur voor de Vrede, is sociaal-cultureel werker, activist en opiniemaker. Hij engageerde zich al snel om meer Afrikaanse jongeren in het hoger onderwijs te krijgen, coördineert de meisjeswerking van voetbalclub City Pirates en is een van de drijvende krachten achter Black History Month Belgium. Via sterk geargumenteerde blogs en opiniebijdragen groeide Barrie uit tot een gewaardeerde stem in het discriminatie-, dekolonisatie en (anti)racismedebat.